20 Km | Up: 100 hm / Down: 80 hm | Startplaats: Grand Place, Ath |
Zondag 9 Augustus 2020
Dat mijn eerste etappe een voltreffer was, dat zal ik niet ontkennen. De zin om door te gaan en de volledige 200 km te verkennen is er alleen maar groter op geworden. Volgens de weersvoorspellingen belooft het vandaag extreem heet te worden. Frank en co. hebben zowaar een 35°C aangekondigd. Dit heeft mij doen besluiten om het tweede gedeelte dan ook heel vroeg in de morgen te starten. Vertrekpunt is de Grote Markt van Ath en het moet gezegd deze ligt er bij dit ontiegelijk vroeg uur enorm rustig bij. Zalig is dat …
Onmiddellijk na het verlaten van de Grote Markt ga ik links af en bots ik vrijwel meteen op een Middeleeuwse schat. De Anglo-Normandische Burbanttoren dateert uit de 12de eeuw en is een overblijfsel van het toenmalige kasteel van Ath. Het moet er in die tijd wel heel indrukwekkend uitgezien hebben. Wat nu overblijft is een stevige, dikke muren omwalling met daaraan gehecht, een statige toren. Het geheel is erkend als één van de vele erfgoed sites die Wallonië rijk is.
Ik laat dit archeologisch pronkstuk achterwege en na een passage door de “Jardin des Arts et des Lettres” verlaat ik uiteindelijk het centrum van Ath. Een architecturale spoorwegbrug leidt mij naar één van de hoogtepunten van deze dag, het kanaal Blaton – Ath.
De opgaande zon heeft deze charmante waterloop omgetoverd in een waar feeëriek landschap. Het vastleggen van dit buitengewoon mooi moment zorgt voor een immer blijvende fantastische herinnering. Net alsof het geschilderd werd door een magische grootmeester.
Langs het kanaal zet een smal paadje mij op weg en word ik volop getrakteerd op schattige sluizen en metalen ophaalbruggetjes. De stilte is hier werkelijk oorverdovend …
Na anderhalve kilometer sla ik linksaf en verlaat ik het kanaal om enkele honderden meter verder een ander hoogtepunt uit de streek te betreden. Een informatief bord laat mij weten dat ik een oude steengroeve betreed. Deze “Anciennes Carrières de la Dendre et du Congo” was actief in de 18de eeuw en werd rond het jaar 1951 uiteindelijk definitief gesloten. Hier werd voornamelijk “petit granit” gewonnen en is heden ten dage omgetoverd in een rustig grote plas omgeven door veel groen en bos. Mooi hoe de natuur terug zijn plaats gekregen heeft.
De route gaat verder via een honderd meter lange, niet verlichte tunnel. Goed dat ik deze betreed bij daglicht want bij schemerlicht of bij valavond kan dit best wel “speciaal” zijn.
Net voor de tweede steengroeve, doemen de overblijfselen van een oude kalkoven op. Hier werden vroeger brokken kalksteen verhit tot 1200 graden tot ze uiteindelijk herleid werden tot kalk. En of wandelen leerrijk kan zijn.
Via de kerk van Maffle en wat later die van Arbre laat ik de groene gordel achter mij en nader met rasse schreden een indrukwekkend betonnen geheel. Dat dit bouwwerk niet echt in de omgeving past en waarschijnlijk in het verleden tot heel veel buurtprotest geleid heeft, zou mij niet verwonderen. Het “viaduct van Arbre” waarover de TGV dendert is doodgewoon gi-gan-tisch.
Onder het grijze monster loopt spoorlijn 90. Parallel aan deze lijn, loopt een lange en droge aardeweg. Het overwinnen van dit pad en het ontwijken van een enorm populatie wilde konijnen wordt het strijdtoneel voor het komende half uur.
Eventjes later bij het binnenkomen van Mévergnies-lez-Lens kan ik de watermolen Thully bewonderen. Dit 14de eeuws pronkstuk, welke reeds meerdere keren gerestaureerd werd, is in uitstekende staat maar heeft jammer genoeg het statuut van beschermd moment nooit ontvangen.
Voorbij de watermolen is het opletten geblazen om niet te verdwalen. Het Sentier du Moulin, die naast de kleine Dender loopt, zit heel goed verstopt tussen de huizen. Bij deze duik ik terug het groen in.
Na het fauna en flora infuus van de Sentier du Moulin, wandel ik het dorpje Brugelette binnen. Met de kerk op mijn linkerkant, draai ik rechts af en zie in de verte het station van Brugelette. Ik kruis de overweg en maak opnieuw kennis met spoorlijn 90. Deze keer wandel ik via het Sentier de la Charmille het Parc communal de Brugelette binnen. Ik speur toch al wat meer leven rondom mij. Henegouwen is langzaam aan het ontwaken. Op het einde van het park, na de doortocht door een statige poort, maak ik kennis met een fantastisch gerenoveerd gebouw. Dit gemeentelijk domein, “Les Ecuries du Parc”, schijnt ter beschikking te staan voor het grote publiek en kan naar believen afgehuurd worden voor allerlei evenementen.
Geen tijd om een feestje te organiseren vandaag. Het einddoel, Lens, wacht vol ongeduld om ontdekt te worden. Even kom ik in de verleiding om uit te rusten op een bank naast een kruisbeeld maar ik doorsta met veel bravoure de beproeving. Ik draai links op, een brede dreef in en krijg een oude platte toren in het vizier.
Hmmm … dit lijkt zowaar op een toren van een heel populair dierenpark. De gelijkenis is zo sprekend en een goeie kilometer verder is dat niet alleen in mijn verbeelding. Paira Daiza met zijn “Tour de l’Abbaye de Cambron”, verschijnt aan de einder.
Met de vrolijke beestenwereld links van mij, schrijd ik doorheen uitgestrekte velden over stoffige paden verder.
Na een dikke vijf kilometer stappen, krijg ik eindelijk terug een glimp van de bewoonde wereld. Lens wordt een feit.
Aan het einde van een kerkwegeltje tref ik een inderhaast opgetrokken maar charmant restaurantje aan. Voor wie het niet mocht opgemerkt hebben, hier aanvaardt men geen bancontact.
Opdracht volbracht! Etappe twee van de GR129 staat op mijn teller. Aan het gemeentehuis met zijn gedenkt monument voor de gevallenen van de eerste Wereldoorlog stopt officieel dit tweede gedeelte van de tocht.
Fotogalerij: https://flic.kr/s/aHsmRUcs2z
Comments