26 Km | Up: 240 hm / Down: 240 hm | Startplaats: Place de la Résistance, Grand-Reng
Woensdag 2 September 2020
Voor mijn vijfde GR129 dagstapper kies ik voor de verandering eens voor een midweek ontspanning. De weergoden waren ons niet bepaald gunstig gezind op zondag dus wordt de verkenning op woensdag gepland.
De Place de la Résistance biedt vandaag heel weinig weerstand en alhoewel de scholen terug van start gegaan zijn, wordt het niet direct “een over de koppen lopen” in dit kleinschalige Grand-Reng. Ik verlaat het rommelige centrum en met de kerk in mijn rug trek ik vol nieuwe moed de uitgestrekte kouters in. Een glimlach verschijnt op mijn gelaat wanneer ik de strijd van de ochtendzon met enkele halsstarrige wolken mag aanschouwen. Dit worden heerlijke beelden.
Terwijl de eerste anderhalve kilometer weggelegd is voor wat asfalt en kasseistroken, breekt wat later het eerste grind aan. Ik wandel in een uitgestrekte, slingerende laan met ver aan de einder een oude stenen spoorwegbrug. We hebben een punt om ons op te focussen. Wanneer ik wat later onder deze brug door ga, leer ik al vlug dat hierover de fietsroute RAVel 108 loopt. Deze route verbindt het rurale Erquelinnes met het stadje Binche en is zo’n 15 km lang. Ik bespeur echter weinig fietsers maar daar zal het vroege uur wel voor iets tussen zitten.
Enkele honderden meters voorbij de brug word ik geconfronteerd met wat later een hardnekkig streek fenomeen zal blijken. Nabij een privaat bos valt mijn oog op een immense sluikstorting. Een vreselijk storend beeld in deze prachtige groene omgeving. Waarom een mens zich verlaagt tot dergelijke acties, blijft voor mij een eeuwig raadsel. Met een inwendig brak gevoel zet ik mijn tocht verder.
Ik kruis de N40, de Route de Mons en kom terecht op een weg met retro lantaarnpalen. De straat leidt naar een dicht begroeid bos en even later stap ik gezwind tussen boom en struikgewas. Maar de vlotte tred verandert vlug als ik plots tussen een met netels en doornstruiken overgroeid pad terecht kom.
Zonder veel schrammen verlaat ik de woestenij en word ik beloond met een mildere strook natuur. Het uitzicht is hier fenomenaal. Een 360 graden panorama ontplooit zich recht voor mijn neus. Dit maak je niet veel mee. Aangekomen op een kruising van vijf wegen ben ik genoodzaakt even hoogtechnologisch te acteren. Hier bevinden zich immers tussen de verschillende akkers geen paaltjes of GR symbolen. Rechtdoor is de boodschap en onderwijl lacht een eenzame zonnebloem mij vrolijk toe.
Aan de einder maakt Solre-sur-Sambre zijn opwachting. Hier heb ik enorm naar uitgekeken. Dit pittoreske dorpje gelegen aan de Samber beschikt over een aantal charmante troefkaarten. Naast een mooi sluizencomplex en dito ophaalbrug, pronkt er ook een majestueus kasteel in het dorp.
Wanneer ik echter de oever van de Samber bereik, wacht mij een grote teleurstelling. De oversteek van de Samber zal jammer genoeg voor een andere keer zijn aangezien de metalen brug en het sluizencomplex in renovatie status verkeren. Dan maar op zoek naar een andere brug. Het kost mij een extra twee kilometer maar klagen doe ik niet want ondertussen kan ik verder genieten van deze rivier en zijn innemende schoonheid.
Eénmaal terug op het originele pad en kan ik een blik werpen op het sluizencomplex.
In normale omstandigheden loopt het pad over dit geheel. Maar helaas zal dat voor een andere GR129 editie zijn.
Via een pad tussen twee muren word ik weg gegidst van het centrum, recht naar het uiterst goed bewaarde kasteel van Solre-sur-Sambre.
Het kasteel werd gebouwd ergens in de 15de eeuw en is een voorbeeld van de toenmalige Henegouwse militaire architectuur. Het is jammer genoeg niet mogelijk om het te bezichtigen aangezien het in de privéhanden is van de familie de Merode. Deze familie beschikt in totaal over negen kastelen verspreid over Duitsland, België en Frankrijk. Het moet gezegd het exemplaar in Solre-sur-Sambre is er alvast één om niet licht te vergeten.
Wanneer een oude tramlijn onder mijn voeten geschoven wordt, maak ik mij letterlijk klaar voor wat nieuw "veldwerk". Even denk ik het Bois d’Avesnes te mogen binnensluipen maar ik neem een ruime bocht linksaf en kom na een goed uur terecht in Labuissière. Dit rustige dorp aan de Samber heeft eveneens een leuke oversteek en dit keer zijn er geen brugbouwwerken gepland. In de Rue de Falimont mag ik even voelen wat er de komende etappes op mijn agenda zal staan. Hier worden de kuitspieren al eens goed aangespannen.
Zoals het dan ook hoort in een glooiende omgeving gaat niets oneindig omhoog. De afdaling wordt dan ook direct ingezet en in de rue du Bois de Malmarais mag ik genieten van een uitzonderlijk zicht op de Samber en het dorpje Fontaine-Valmont. Wat is het hier oogverblindend mooi en vredig.
Ik duik het jonge Malmarais loofbos in en het lijkt net alsof de herfst hier al ingezet is. Daar zal het droge voorjaar en de hete zomer wel voor iets tussen zitten. Een bladertapijt knispert onder mijn voeten en doet mij al dromen van het komende seizoen met al zijn pracht en praal. Het is slechts een korte passage maar het geeft mij na een volle 20 kilometer wel de extra energie voor de laatste loodjes.
Wat verderop bij het betreden van de Chemin du Tienne à l’Archat verschijnt een, door het bos omringd, mysterieus gebouw. Het trekt op één of ander manier mijn aandacht. Het lijkt alsof het immense bouwwerk verlaten is en ik ben echt benieuwd om meer te leren over zijn vroegere functie maar jammer genoeg krijg ik het niet van dicht te zien. Mijn nieuwsgierige honger wordt dus niet gestild.
Terug naar de oevers van de Samber dan maar. Deze vergezelt mij voor de volgende drie kilometer en toont zich van zijn allerbeste kant. De fauna en flora is hier in goede doen en langs de glooiende groene hellingen en vers ingezaaide akkers houden tal van reigers mij gezelschap. Dit is de natuur op zijn best.
Wanneer aan de oevers van de Samber plots een bord met de benaming "La Portelette" verschijnt, staat de wereld even stil. Een keisteile bosstrook maakt aan de snelle gang van zaken abrupt een einde. Dit is een extra test om te zien wat er nog overblijft in die vermoeide beentjes. Gelukkig is dit slechts een 400 meter lang en loont wat volgt meer dan de moeite.
Ik heb de uitdaging met verve doorstaan en boven aangekomen bots ik op twee nieuwe wist-je-datjes. Hier bevindt zich sedert 2017 zowaar een coöperatieve wijngaard. Meerdere mensen hebben in dit project geïnvesteerd en hebben in April 2018, 7500 wijnstokken aangeplant. Het doel is om het project verder te laten groeien met zoveel mogelijk bereidwillige, nieuwe investeerders. Het ultieme doel is een vijf hectare groot domein. Deze wijngaard is zowaar gevestigd op een voormalige site van een verdwenen Middeleeuwse abdij. Het enige wat overgebleven is van deze abdij is de "Portelette". Een witte poort die toentertijd diende als verwelkomings- en receptieruimte. Wel een heel apart bouwsel als je het mij vraagt.
Het is duidelijk dat ik inmiddels in het dorp aangekomen ben waar mijn route van vandaag stopt. Lobbes is een middelgroot dorp met in totaal zo’n 5500 inwoners. De Sint Ursmaruskerk die gebouwd werd op een heuvel en uitkijkt over het dorp is zonder meer indrukwekkend. Deze kerk werd reeds in de 9de eeuw opgetrokken en is één van de oudste kerken van België. Het is onmiskenbaar opgetrokken in de Romaanse stijl. Deze plaats vormt dan ook mijn eindpunt voor vandaag. Alweer een meer dan geslaagde onderneming.
Fotogalerij: https://flic.kr/s/aHsmS8eYQ1
Comments