21 Km | Up: 300 hm / Down: 320 hm | Startplaats: Rue Albert 1er, Lobbes
Zondag 6 September 2020
Lobbes op een vroege zondagmorgen blakend in de opgaande zon. Ik ben er weer helemaal klaar voor. De rugzak volgeladen met de nodige proviand en veel goeie verkenningsmoed. Meer hoeft dat niet te zijn. Nog even nagenieten van de startomgeving en weg ben ik. Tijdens de tocht voorbereiding heb ik gemerkt dat ik vandaag merendeel van mijn tijd zal slijten in diverse bossen. Maar vooraleer ik in deze wereld duik, daal ik eerst af naar de Samber en krijg ik terug een glimp van de natuurlijke schoonheid die deze streek te bieden heeft.
De Samber toont zich vandaag op zijn meest magische manier. Terwijl ik de rivier overschouw, begin ik spontaan aan het liedje “Smoke on the water” van Deep Purple te denken. Hoe zou dat nu komen?
In de verte laat het belfort van de historische vestigingsstad Thuin zich opmerken. We worden langzaam maar zeker wakker.
Op dit gedeelte van de tocht is de Samber precies maar een fait-divers. Na enkele honderden meters draai ik linksom het bos in. Aangezien de helling zo steil is, heeft men hier de moeite gedaan om een trap aan te leggen. Wat dan ook enorm gewaardeerd wordt. Als ik even later de Kerk van Waibes achter mij laat, weet ik dat het bosavontuur gestart is.
Dit bos leidt rechtstreeks naar een klein gehuchtje Hourpes maar vooraleer daar aan te komen, opent het groen zich even en wordt mij een blik gegund op Thuin. Een eerlijk vergezicht badend in een hemels, groene omgeving. Dit is puur genieten! Benieuwd wat voor verrassingen dit bos mij nog meer te bieden zal hebben. En mijn gedachten zijn nog niet geheel koud of ik word beloond met een unicum in mijn leven. Diep verscholen in het bos staart een nieuwsgierige ree mij met heel intens aan. Dat ik dit nog mag meemaken!
In het bos krijg ik een afwisseling van brede met smalle paadjes. Wanneer wat later de zachte ondergrond plaats maakt voor het hardere non-alternatief, weet ik dat ik niet ver meer van Hourpes verwijderd ben.
Dit gehucht kent een rijke industriële geschiedenis. Reeds in de 15de eeuw waren hier smederijen gevestigd. De waterweg in combinatie met hout als brandstof was ideaal voor deze industrietak. Doorheen de 18de eeuw veranderden de smederijen verschillende keren van eigenaar met als gevolg dat er weinig aan nieuwe industriële ontwikkeling gedaan werd. Het is pas in 1824 wanneer de Engelse ingenieur Thomas Bonehill in Hourpes arriveert dat vele technologische innovaties geïmplementeerd worden en Hourpes zijn naam en faam kent. In 1826 wordt een cokesfabriek en de eerste moderne hoogoven van continentaal Europa opgericht. Pas in 1891 werd de fabriek, voorheen in handen van de familie Waroque, overgenomen door de familie Bonehill. Met de komst van de spoorlijn Charleroi-Erquelinnes groeit de site verder en het is tijdens de eerste Wereldoorlog dat er een abrupt einde komt aan het verhaal. Na het weigeren om te collaboreren met de bezetter wordt de fabriek opgeblazen. Na de oorlog wordt nog getracht om alles terug op te bouwen maar de concurrentie met de Cockerill fabrieken is genadeloos en Hourpes verliest zijn industriële activiteit. Op vandaag zijn de watertoren en het kasteel van de familie Bonehill de enige overblijvende getuigen van dit verleden. Als ik Hourpes nader zie ik dat het kasteel en zijn bijgebouw in een uitstekende staat verkeren en dat ze blijkbaar bewoond worden. Een mooi stukje geschiedenis van een dorpje verscholen diep in de bossen.
Met deze extra kennis op zak trek ik terug het woud in en laat mij de volgende vier kilometer verwennen door het groen, de rust en de gezonde boslucht. Tijd om het één en het ander vast te leggen.
Rond kilometer tien kom ik terug in de bewoonde wereld en passeert een nieuwe “highlight” de revue. De ruines van de oude abdij van Aulne schitteren in de blakende zon wanneer ik terug afdaal naar de Samber. Hier bespeur ik vele toeristen, wandelaars, fietsers en bikers. Deze abdij ligt in de Vallei van de Vrede en werd in het jaar 657 opgericht door de nadien heilig verklaarde abt Landelinus van Crespin. Hoewel de abdij aanvankelijk werd opgericht als een Benedictijnenklooster, werd het in 1147 een Cisterciënzerabdij. De Abdij van Aulne wisselde periodes van glorie en verval af tot de Franse revolutionairen het gebouw in 1794 zwaar beschadigden. Jammer genoeg is de site in de voormiddag gesloten en kan ik niet even rondstruinen tussen deze mooie overblijfselen. Het zal voor een andere keer zijn maar dit ik deze site nog eens bezoek dat staat buiten kijf.
Dat de bossen rond de abdij heel gegeerd zijn voor mountainbikers en joggers wordt mij al heel vlug duidelijk. Meerdere keren mag ik dezelfde, met mij kruisende, heerschappen groeten. Het is dan ook een waar paradijs voor de “breedbanders” onder ons. Ik laat mij hun gezelschap welgevallen.
Ik ben intussen vijftien kilometer ver als ik terug voet zet in de drukke woonwereld. Na het kruisen van de N579, de Rue de Marchienne, word ik geconfronteerd met de bittere pil van de immense immobiliën industrie die terug een mooi stukje natuur wil inpalmen voor hun immer aanwezige expansiedrang. Het aankondigingsbord blijkt alvast bekrast met een duidelijke “NO”. Benieuwd hoe het deze koe en haar appelboom binnen afzienbare tijd zal vergaan. Zucht …
Dan maar vlug terug moeder natuur in. Het bois de Marbaix verwelkomt mij met open “boomarmen”. Hier wordt de komende winter alvast deftig voorbereid. Een immens grote houtstapel ligt trots te pronken aan een keurig opgestelde hut. Als dit hout met de hand gekliefd werd dan zal men hier toch wel serieus warm gevoel aan overgehouden hebben.
Als ik na een dikke twee kilometer het riviertje de l'Eau d'Heure mag oversteken weet ik dat het slotakkoord van vandaag ingezet is. De laatste meters volgen een mooi aangelegd, verhard voetgangers pad dat net naast de spoorlijn 132 loopt. Dit is de spoorlijn die Charleroi met Couvin verbindt. Aan het spoorweg viaduct over de l’Eau d’Heure, bij l'Amerique, stopt mijn trip. Het is en blijft een heerlijk gevoel ook na de ruim 20 kilometer. Er resten mij nog drie etappes en ik word met de minuut nieuwsgieriger naar wat ik nog allemaal kan en mag beleven.
Fotogalerij: https://flic.kr/s/aHsmSdpaQX
Comments