20 Km | Up: 390 hm / Down: 320 hm | Startplaats: Kerk Leupegem, Ronseweg, Oudenaarde |
Zaterdag 10 Oktober 2020
Dat de "Grote Routepaden microbe" mij stevig in zijn greep heeft, is inmiddels geen geheim meer voor mijn entourage. Na de uitvoerige verkenning van het midden gedeelte van de GR129, start ik vandaag met het afstappen van de Vlaamse Ardennen editie. Dichtbij huis wandelen geeft wat ademruimte aan mijn partner én chauffeur van dienst. Daarenboven geeft mij dit ook de gelegenheid om die laatste ongekende hoekjes, wegeltjes en dorpjes te ontdekken en voor eeuwig te downloaden in mijn groeiend wandelrepertoire.
Dit verhaal start aan de kerk van Leupegem, dichtbij het immer drukke rond punt gelegen aan de N60. Op deze vroege herfst ochtend is van enige chaos en dampend aanschuivende vierwielers echter niets te merken. Eén en al peis en vree ...
Na het veroveren van enkele typisch Vlaamse kerkwegeltjes verschijnt het eerste veldwerk op de agenda. Een, in de morgenzon, stralende aardeweg brengt mij tot aan de noordelijke helft van het Koppenbergbos. Hier prijkt een in 2018 geplante vredesboom die een blijvende herinnering vormt aan de eerste Wereldoorlog en aan de vreselijke slag aan de Schelde in November 1918. De illustraties van deze trieste historische gebeurtenis is een vast gegeven in de twee GR routes die ik tot nu toe begonnen ben.
De zachte ondergrond wordt omgeruild voor de wat hardere variant en na zo'n anderhalve kilometer sta ik aan de voet van een waar Ronde van Vlaanderen monument. De 700 meter lange Koppenberg met zijn gemiddeld stijgingspercentage van 9,4% en 66 meter hoogteverschil, ligt rustig te wachten om bedwongen te worden. De beklimming is iedere zweetdruppel waard want het zicht vanop de top is op deze zonovergoten morgen magistraal.
De uitloper van de helling mondt uit in een nieuwe bospassage. Deze keer ligt de zuidelijke helft van het Koppenbergbos op de plank. Een dikke vijftien minuten lang mag ik genieten van een knisperend bladerdek en tal van kleurrijke paddestoelen. De herfst is duidelijk in het land.
Wanneer ik het bos verlaat, merk ik direct het kerkje van Nukerke op. Het wordt geen kennismaking met een nieuw dorpscentrum. Integendeel, voorbij het leuk ogende eetcafé Den Os gaat het rechtsaf de velden in. Een fantastische horizon ontplooit zich recht voor mijn ogen en laat mij genieten van het groene golvende Omzer Wattez landschap.
Via een slingerende betonnen weg, nader ik een nieuw wielermonument. De Kortekeer maakt zijn opwachting. Deze kleine kilometer lange helling heeft een gemiddelde stijgings percentage van 6% met zowaar een maximum van 17.1%. Nostalgie troef want deze helling schoof talrijke keren onder de wielen tijdens mijn jeugdjaren. Net voor ik de top bereik, gaat het rechtsaf een onverhard paadje in en wordt het nog maar eens duidelijk welke krommingen deze omgeving in de aanbieding heeft. Vallen deze koeien nu ook onder de categorie bergkoe? Ik vraag het mij serieus af.
Ik ben inmiddels een dikke elf kilometer op stap en heb mij nog geen seconde verveeld. Met de helling achter de kiezen en de flank van een bos op de radar wordt het eventjes zoeken naar het volgende aanknopingspunt. Een omgeploegd veld met gerooide bomen op doet mij eventjes twijfelen of dit wel degelijk verlangt om doorploeterd te worden. De moderne technologie neemt alle twijfel weg dit is inderdaad the way-to-go. Ik duik het Spijkerbos in.
Het wordt een kort maar vitaal bruisend bosintermezzo. Alle zintuigen zijn opnieuw volop gestimuleerd. Ik ben beland in de thuisbasis van wijlen Ulrich Libbrecht. Dat dit gedeelte van de Vlaamse Ardennen een bron van inspiratie was voor filosofen zoals Ulrich verbaast mij niet.
Via het Leo Pironpad, vernoemt naar de gelijknamige streek kunstschilder, en de slalommende Hoge Kouter, nader ik de uitgebreide bossengordel rond de Hotond.
Deze etappe heeft echter geen extra bospassages in zijn programma opgenomen. Het deert mij niet want het alternatief is op zijn minst evenwaardig. In de stijgende Fonteinstraat wordt de frisheid van de kuiten nog even getest en krijgt het oog wat het verdient.
Op de top prijkt een prachtig blauw getinte kapel. Wat volgt is zeker één van de hoogtepunten in deze etappe. Voetweg 61, welke parallel loopt aan de Paterberg en enkel voorbehouden is voor wandelaars, staat garant voor een puur natuurinfuus. Hier kan ik uren en uren doorbrengen.
Ik kan mijn partner echter geen uren laten wachten dus wandel ik met een "huppelend" hart verder richting eindpunt. Via het Slibbergat en de Keuzelingsstraat maak ik kennis met een onbekend off road stuk rond de Kwaremont. Het mondt uit op die andere wielerstrook, de Oude Kwaremont en is het laatste wapenfeit van de dag. Het witte kerkje lacht mij heerlijk toe. Wat een dag ... Honger naar méér van dit!
Fotogalerij: https://flic.kr/s/aHsmTfQ2e3
Comments