27.0 Km | Up: 470 hm / Down: 430 hm | Startplaats: Kerk Michelbeke, Kerkweg
Zaterdag 7 November 2020
Na de boeiende etappe tussen Sint-Antelinks en Michelbeke ben ik super benieuwd wat het vervolg te bieden heeft. Vandaag start ik in Michelbeke en baan mij een weg tot in Kerkem. De prille ochtendzon is reeds van de partij en belooft mij goed te verzorgen op deze nieuwe ontdekking.
Ik begeef mij naar de Zwalmbeek en draai prompt, aan de voet van de Berendries, linksaf om terecht te komen in het natuurgebied Middenloop Zwalm. Een brede dreef langs de Zwalm zet mij op weg naar een slingerend vlonderpad. Het wordt mij meteen duidelijk waarom men zich hier de moeite heeft getroost een pad aan te leggen, wanneer ik een verdwaalde mountainbiker zie ploeteren doorheen de modder net naast het pad. Dankzij dit welkome hulpmiddel hou ik alvast mijn voeten tijdens deze eerste kilometers moddervrij.
Het begin van dit traject is alvast heel interessant. Terwijl ik langzaam stijgend de Stomdreef en enkele meters later de Klappaardlos verken, tovert de zon een brede glimlach op mijn gelaat. Wat is het hier oneindig mooi!
In de Langendries krijg ik eventjes vastere grond onder de voeten en mag ik genieten van een schitterend panorama op Michelbeke dat rustig ontwaakt op deze vroege zaterdag.
Op de kruising van de Langendries met de Verrendries kom ik voorbij aan café "In de Zavelput". Deze dorpskroeg wordt uitgebaat door Léa Persoons die dit jaar 85 jaar mocht uitblazen. Jammer dat Corona roet in het eten strooit anders was dit een ideale koffiestop geworden. Het is ook op deze plaats dat ik een GR wandelboom aantref die de Streek-GR Vlaamse Ardennen afsplitst van de GR122 Scheldeland.
Ik sla rechtsaf de Wolvenhoekdreef in en draai even rond mijn as. Ik absorbeer met veel plezier het "360 graden panorama". In het dal ontwaar ik alvast de kerktoren van Rozebeke en vermoed dat dit het eerstvolgende dorp zal zijn dat ik zal binnenwandelen.
Vanaf hier gaat het terug bergaf en mag ik uiteindelijk een uitloper van het domein Middenloop Zwalm verkennen. Geniet mee met wat ik te zien krijg ...
Na ruim vijf kilometer heb ik de kerk van Rozebeke bereikt. Wat ademt dit romantische dorpje Vlaamse authenticiteit uit. Ronduit zalig! Wist je trouwens dat Rozebeke de scène vormde voor meerdere Vlaamse films? Ondermeer scènes uit "Allez Eddy" en "Het verdriet van België" werden hier opgenomen.
Met de aantrekkelijke geur van lokaal vers gebakken brood, doorkruis ik het 430 mans grote gehucht en stijg verder tot een hoogte waarop ik het dorp zalig zie wegglijden in de omgeven vallei. Dit vraagt om een korte pauze en een kiekje.
Een dikke drie kilometer lang vertoef ik op het asfalt maar het deert mij niet want de uitzichten compenseren ruimschoots het gemis aan onverharde stroken. Via de Rekelberg, de Nederpoorterij en de Nederkouterlos kom ik uiteindelijk terecht in Elst, een deelgemeente van Brakel. Een typische kerkwegel gidst mij tot bij het middelpunt van het Oost-Vlaamse dorpje.
Ik dwars de drukke N415 en kom recht in de uitgebreide kouters terecht. Op de Sieregem aardeweg na, verloopt dit gedeelte voornamelijk over het beton. Net voor de Haaghoek, in de Perlinkweg ruilen we de verharde ondergrond terug in voor de zachtere variant.
Even later maak ik aan de golvende kasseistrook "de Haaghoek", wederom een Ronde van Vlaanderen monument, een scherpe bocht naar links en sta verstelpt van het adembenemende landschap. Een brede, in het groen badende weg, wordt slingerend voor mij uitgerold.
In deze Keiweg word ik plots geconfronteerd door frêle klokkengelui. Ik kijk even rond mij en laat mijn oog vallen op een kleine torenkapel op de nok van een dak. Hier bevindt zich het Monasterium Mariekluizen, een oecumenische gemeenschap die gesticht werd in 1982 door broeders die werken en bidden volgens de heilige Benedictus. Het centrum is open voor eenieder die een paar dagen in eenzaamheid en stilte wil bezinnen of op zoek is naar innerlijke rust. Men kan hier de dagen doorbrengen in aparte houten kluizen en onderwijl genieten van de uitzonderlijk mooie natuur. Het gevoel dit te ontdekken midden de Vlaamse Ardennen is wel heel speciaal.
Ik ben inmiddels dicht genaderd bij die andere deelgemeente van Brakel, Zegelsem. Via het Kloosterpad bereik ik de Sint-Ursmaruskerk en de gelijknamige straat en dwars enkele tellen later de drukke Oudenaardestraat.
Via de langgerekte Perreveldweg kom ik aan in het wondermooie natuurreservaat 't Burreken. In de nabijheid van het speelbos heeft een plaatselijke kunstena(a)r(es) zijn/haar creativiteit uitgestald en eenieder mag meegenieten. Een interessant intermezzo, als je het mij vraagt.
Er heerst een vrolijke drukte in 't Burreken. In deze Coronatijden blijken veel mensen hun "kot" ontvlucht te hebben om even de zalige buitenlucht op te snuiven. Ik baan mij een weg doorheen de "massa" en stop af en toe om onuitwisbare kiekjes te maken (weliswaar zonder de massa erop).
Ik laat de Ganzeberg achter mij en bereik, nabij Foreest, de Omer Wattez straat. Omer is voor velen de bedenker van de term "Vlaamse Ardennen" en daarmee tevens grondlegger van het toerisme in Zuidoost-Vlaanderen. We zijn hem alvast heel dankbaar. Als ik de horizon aftast, snap ik ook direct waarom deze straat naar hem vernoemd werd. Pure verwennerij!
Ik steek de Steenbeek over, laat de Steenbeekberg links liggen en maak kennis met de agrarische medemens die volop aardappelen aan het rooien is. Ook dat gebeurt in "de Vlaamsche velden".
Na een goeie 20 kilometer kondigt zich een nieuw hoogtepunt aan. Het Bos Ter Rijst heeft zijn naam te danken aan het vroegere hakhoutbeheer. Tot in de 18de eeuw werden jonge bomen en struiken van gemiddeld vijf à tien jaar oud gekapt voor de bakovens. Dit gekapte hout werd samengebonden tot bussels en noemde men ook wel "rijshout".
Het Bos Ter Rijst is met zijn 25 hectare eerder een kleinschalig woud maar dat doet niets af aan zijn rustgevende schoonheid. Dit is één van die verborgen Vlaamse Ardennen plekjes die men moet gezien en gevoeld hebben. Bij het verlaten van het bos word ik onthaald op een vleugje poëzie van niemand minder dan Omer Wattez zelf. Dat men lyrisch wordt bij het zien van zo veel moois is compleet begrijpbaar.
De dichte begroeiing maakt plaats voor een weidser zicht in Doorn. Ik vergaap mij nog even aan een opgekalefaterde kapel in deze straat en stap gezwind de Kouterstraat in. Hier wordt het even uitkijken waar de voeten neer te planten. De zwarte smurrie is alom aanwezig maar verdwijnt onmiddellijk in het niet bij het zien van het sublieme landschap.
Wanneer ik wat verder de Ronsestraat dwars en de kantine van KVV Vlaamse Ardennen aan de einder zie verschijnen, weet ik dat ik mijn einddoel binnen bereik is. Op deze route ontwijkt men nog het Bos Ter Eecken en krijg ik de languitgestrekte Ten Houttestraat ter compensatie. Bovenop de Delfdries pronkt een heus staaltje architectuur en ben ik enorm geïntrigeerd door de rijen bomen/struiken op het domein. Zou dit een wijngaard kunnen zijn? Zelf na het passeren van het domein, blijft het een mysterie.
Met een laatste krachtinspanning bereik ik de Sint-Pieterskerk in Kerkem. Hoe voorspelbaar ik ook klink, ik kan het niet laten om terug vol lof te zijn over deze geweldige streek en zijn waanzinnige natuur. Dit is genieten pur sang ... I love it!
Geweldig verslag, in kon me zo inleven bij deze etappe.