22.5 Km | Up: 370 hm / Down: 390 hm | Startplaats: Kerk Kwaremont, Kwaremont |
Zondag 11 Oktober 2020
Voor het eerst in mijn lange-afstandswandelen-carrière, waag ik het erop om twee dagen na elkaar op stap te gaan. Gisteren eindigde ik aan het kerkje op de Kwaremont en was het vreugdegevoel zo groot dat de nieuwsgierigheid naar het vervolg mij terug in het stevige schoeisel stortte.
Aangezien er voor de namiddag buien op het programma staan, verkies ik om bij dag en dauw te vertrekken. En dat wordt zowaar dik beloond want de vroege ochtendzon heeft er alvast zin in en weet de wolkenhemel magisch te kleuren.
Ik steek de N36 over en duik meteen "den dieperik" in. Een paadje leidt mij weg van het witte kerkje en zet mij op pad naar Kluisbergen. Onderweg word ik verwonderd aangekeken door een kudde koeien die zich wellicht afvragen waarom een vrolijke tweevoeter op dit vroege uur naar beneden dendert. Ik lach even binnensmonds en laat mij de beestige aandacht welgevallen.
Op het beginpad na, blijken de eerste drie kilometer een warmlopen te worden op de ietwat hardere ondergrond. Terwijl het gaat van Hoogstad naar Hoogweg mag ik verder genieten van een gigantische wolkenformatie die zich ten volle ontplooit aan het wijdse firmament. Wat een schouwspel!
Even later houdt de donkere macadam het voor gezien en wordt mij een groene bosloper uitgerold. Tijd om het 300 hectare grootse Kluisbos eens te gaan herontdekken. Ja, herontdekken want het is immers van mijn jeugdtijd geleden dat ik dit loofbos uitvoerig te voet bestudeerd heb. Dit wordt sowieso een prettig weerzien.
Net als de andere domeinen in Vlaanderen is dit bos in de loop der jaar ook zorgvuldig uitgebouwd met paadjes en infoborden. Dikke pluim voor het Agentschap Natuur en Bos en de Vlaamse overheid die dit allemaal bewerkstelligd hebben.
Tijdens de doorpassage kan ik een glimp opvangen van het recreatieoord Kluisbos voornamelijk bekend van zijn populaire openlucht zwembad en ligweide. Het ligt er stil en verlaten bij. Je zou denken dat normaal is gezien het seizoen waarin we vertoeven echter dit domein is reeds enkele jaren voorgoed gesloten. Jammer genoeg.
De hoogtemeters nemen gestaag toe terwijl ik langzaam stijgend naar het hoogste punt in het bos schrijd. De witte Toren pronkt nog steeds op zijn zelfde plaats. Deze zou tijdens de verschillende 16de eeuwse godsdienstoorlogen nog dienst hebben gedaan als schuilplaats voor de bosgeuzen. Hmmmm interessant .... Vandaag de dag is het vooral, tezamen met de achterliggende tearoom een toeristische trekpleister geworden waar, in niet-Covid tijden, gezellig gedronken en gekeuveld kan worden. Het is ook op deze plaats dat zich een GR wandelboom bevindt. Een wandelboom die er nog compleet en intact uitziet. Mooi!
Op de volgende vlakke drie kilometer maak ik kennis met een prehistorische grafheuvel en flirt ik met de Vlaams-Waalse taalgrens. Eventjes laat de zon zich wondermooi opmerken doorheen het nog aanwezige bladerdek maar enkele minuten later gaan de regensluizen helemaal open. Tot zover de goede voorspellingen van onze Belgische weermannen.
Ik bereik de top van de Knokteberg, in de regio beter bekend als Côte du Trieu, snuif op mijn rechterkant een prachtige panorama op en zet mij op weg naar een heel bekende wielerstraat. Ik betreed de Ronde Van Vlaanderenstraat en passeer het café d'Oude Hoeve. Hier word ik willens nillens ondergedompeld in een brok "Vaderlansche helden" geschiedenis. Tja deze streek heeft wel wat meer te bieden dan massieve bossen en leuke dorpjes.
Net voor het einde van deze "bekladde" betonnen baan, sla ik rechts af de Karnemelkbeekstraat in. Elke zichzelf respecterende wielerfanaat heeft vast en zeker al aan lijf en leden gevoeld hoe het is om deze straat in én vooral op te rijden. Het is en blijft een lastig bazeke. Terwijl ik deze helling langs een bosflank afdaal, krijg ik zicht op de spitse kerktoren van de Klijpe, een gehucht behorend tot stad Ronse.
Via de achterkant van het Heynsdaelebos wandel ik gezwind naar de Klijpe toe. Na ruim 2,5 kilometer, bereik ik deze, voor mij, minder gezellige gemeente, dwars de N36 en zet mezelf op weg naar een streek monument, de Schapenberg of ook wel eens Scherpenberg genoemd. Hoog tijd dus om de kuitspieren nog eens flink te verwennen.
Terwijl de omgeving zich langzamerhand verder ontplooit, hebben de weergoden besloten het spel hard te spelen. De regen valt inmiddels met bakken uit de hemel en verhinderen op die manier mijn zicht op de verre einder. Flink doorstappen wordt het devies!
Wanneer ik even later een kapel zie verschijnen, besluit ik om even tijd te nemen deze nader te bestuderen. De Kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Wittentak heeft zijn naam te danken aan eik met een witte tak die een een beeldje van de Heilige Maria overschaduwde. Bij de restauratie van de kapel in 1952 ontdekte men op het beeldje het jaartal 1439 wat er uiteraard op duidt dat de verering van Maria al heel lang een gegeven is in deze streek. De originele kapel werd gebouwd in 1639 en dit uit dankbaarheid voor de overwonnen builenpest van 1636. De laatste renovatie dateert van 1981 toen deze terug opgebouwd werd na een brand. Bij deze hebben we weer een extra brok geschiedenis achter de kiezen.
Na deze religieuze verlichting daal ik via de Fiertelmeers af richting Ronse centrum. Ik pik nog enkele views van deze typische Vlaamse Ardennen stad mee, dwars even later de voet van de Kruisberg en wanneer ik het hospitaal AZ Glorieux voorbij wandel besef ik dat op weg ben naar het frivole Muziekbos. Het moet gezegd de doorpassage door Ronse had ik mij eigenlijk wel romantischer voorgesteld. Wat mij betreft een gemiste GR kans.
Ondertussen blijft de regen met bakken uit de lucht vallen en begin ik aan de klim naar het tweede bos van de dag, het Muziekbos. Met zijn 135 hectaren ligt deze groene parel op en rond de flank van de getuigenheuvel de Muziekberg. Een brede verharde laan omzoomd met eeuwenoude loofbomen begeleidt mij naar de top van deze vrolijk klinkende heuvel.
Wanneer ik de top bereik zie ik een grote groep uitgeregende, franstalige wandelaars ontgoocheld rechtsomkeer maken uit bistro de Boekzitting. Blijkbaar is deze eetgelegenheid volboekt en zullen ze op zoek moeten gaan naar een alternatief onderkomen. Geen pauze voor mij! Aan de boekzittingstraat kom ik een nieuwe GR wandelboom tegen en leer ik al vlug dat mijn eindbestemming rechtsaf ligt. Eigenlijk ben ik al te ver en moet ik op mijn stappen terug keren om af te dalen op de legendarische Kanarieberg.
Na een goeie 200 meter verruilt het beton zich voor de onverharde Trogstraat en is de eindsprint ingezet. Tijdens het afwerken van de laatste "rechte lijn" breekt de zon meer en meer door het wolkendek en wipt mijn hart zalig op bij het zien van de prachtige natuur rondom mij. Een dikke kilometer lang kan ik de intens blauwe lucht absorberen en vooraleer ik het goed en wel besef, bereik ik mijn extractiepunt van vandaag. Aan de IJsmolenhoeve staat vrouwlief keurig te wachten.
Vandaag was werkelijk een etappe met zijn letterlijke en figuurlijke hoogtes en laagtes. Al bij al ben ik blij dat ik ook dit weer goed verteerd heb. Ik kan alvast beginnen dromen van het volgende Vlaamse Ardennen-tochtje.
Fotogalerij: https://flic.kr/s/aHsmTssjw5
Kommentare