26.5 Km | Up: 350 hm / Down: 370 hm | Startplaats: IJsmolenhoeve Kanarieberg 1, Ronse |
Zaterdag 17 Oktober 2020
Na het overleven van de intense tweedaagse van vorig weekend, is het tijd voor etappe drie doorheen het Omer Wattez landschap. Ik start aan de voet van de Kanarieberg ter hoogte van de IJsmolenhoeve waar ik zondag laatstleden een regenachtige editie beëindigde.
Vandaag is er mij een bewolkte maar droge dag beloofd met een sprankeltje hoop op een verdwaalde zonnestraal. Op basis van de laatste wandelervaring blijf ik afwachtend en laat het op mij afkomen.
Ik laat de, in 1676 opgetrokken, Kapel Lorette achter mij, passeer jeugdherberg De Fiertel, en met het Sint Pietersbos als groene baken op mijn linkerzijde, start ik aan de eerste klim van vandaag.
Na enkele minuten gaat de langgerekte straat Breucq over in een met stenen bezaaide dreef en krijgen we meer zicht op het dieper gelegen centrum van Ronse.
Ik dwars de N48 en kom tot het besef dat we nu heel even vreemd aan het gaan zijn. Ik vertoef nu niet meer in de Vlaamse Ardennen maar in het pittoreske Pays des Collines. Een smal begroeid paadje rond Haizette leidt mij langsheen een oude verscholen en hoogst vervallen boerderij en eventjes voelt het aan alsof ik op een andere planeet terecht gekomen ben. Het valt moeilijk te geloven dat deze plaats nog bewoond is.
Vooraleer ik het grote Pottelbergbos van Flobecq vertrappel, krijg ik nog een single track en een modderbadje voorgeschoteld. In het blubberstraatje bots ik zowaar op een speels fonteintje en het is duidelijk dat iemand dit met heel veel liefde gebouwd heeft.
Aan de rand van het Pottelbergbos geniet ik op mijn rechterkant van een herfstig gekleurde vallei. Een stilleven levendig opengeplooid recht voor mijn ogen.
Ik laat mij insluiten door het grote beukenbos en terwijl ik de klim naar de 156 meter hoge Pottelberg aanvat, menen de holle aardewegen in dit natte seizoen mij de baas te kunnen. Geen uitdaging is mij te min. Daar kikker ik alleen maar verder van op.
Wanneer ik wat later boven op de Pottelberg, naar rechts afsla, word ik geconfronteerd met de nieuwe weekend realiteit. Heel wat Corona wandelaars hebben vandaag hun kot verlaten en komen mij tegemoet gestapt. Onder het motto "hoe meer zielen, hoe meer vreugd" stap ik, een asociale twee meter kloof latend, verder richting La Houppe. Hoog tijd dus om het Brakelbos aan een grondige herfstinspectie te onderwerpen. Dit 52 hectare bos bestaat voornamelijk uit oude beuken en is heel gekend voor zijn blauw paars voorjaarstapijt geweven door de wilde hyacint. Maar dit is het voorjaar niet en de aandacht wordt nu opgeëist door tal van bospaddestoelen waarvoor ik maar al te graag eens op de rem ga gaan staan.
Dat dit een prachtig bos is om in rond te dwalen dat hoeft geen betoog. Het is met gemengde gevoelens dat ik dit groene wonder na 9.5 kilometer verlaat. Er valt echter niet veel te jammeren want na een klein half uur, via de Mont de Rhodes kom ik in een ander streekbos terecht.
Het Bois de La Louvière of anders gezegd het Livierenbos ligt op de grens van Vlaanderen en Wallonië en was tot de 17de eeuw een schuilplaats voor talrijke wolven. Heden ten dage biedt het onderdak aan iets minder schadelijke dieren zoals vossen, reeën, buizerds en spechten. Dit bos wordt gekenmerkt door een kaarsrechte dreef die het bos opdeelt in openbare en privé gedeelten.
Vanuit het Livierenbos wandel ik naadloos het Hayesbos in. Steeds weer weet dit seizoen mij te overvallen met zijn immense schoonheid.
Een houten brugje behoedt mij van natte voeten en zorgt ervoor dat ik de korte maar krachtige klim in het dikke bladerdek niet moet missen.
Wanneer ik even later de kerk van Everbeek-boven op mijn radar zie verschijnen, weet ik met enige voorkennis dat het bos palaveren nog niet voorbij is.
Nu is het de beurt aan het Steenbergbos. Het mag gezegd, de organisatie Natuurpunt verdient meer dan terecht een dikke duim voor het verder ontwikkelen en behouden van deze mooie natuurgebieden. Dank je wel!
Na een dikke drie uur stappen worden de onverharde paden omgetoverd in een wat vastere loopstructuur. In de drukkere Priemstraat krijg ik zicht op Parikebos geflankeerd door een gelig koolzaadveld.
Het is een feit. De grote boomstammenwereld is inmiddels ingeruild voor de uitgestrekte weiden en velden.
Terwijl de zon zijn uiterste best doet om doorheen het dichte wolkendek te prikken, nader ik Zarlardinge. In deze frivole gemeente draait het volledig rond kunst en poëzie. Menige meesterwerken vergezellen mij op mijn route en ik geef mijn ogen dan ook de volle kost.
Door deze leuke randgegevens, ben ik zonder het goed en wel te beseffen, dicht genaderd aan mijn eindpunt. Ik passeer nog een statige oude stenen molen en bedenk bij mezelf dat mits wat grondig opknapwerk dit een heel mooi en speciaal onderkomen kan worden. Wie weet of dit op het renovatie programma van dit gezin prijkt?
Wanneer ik de kerk van Overboelare zie verschijnen, slaak ik een diepe zucht van opperste blijheid. Dit was zonder meer een heel mooie en toffe Streek-GR etappe. Benieuwd of de volgende trajecten dit nog zullen overtreffen!
Fotogalerij: https://flic.kr/s/aHsmTCWhhz
Deze etappe loopt precies voor een groot gedeelte gelijk met de GR5A. Top verslag, mooie inspirerende schrijfstijl.